Μένω ακόμα στο ίδιο στενό
κι έχω τα φώτα αναμμένα,
πίσω απ’ το τζάμι το δρόμο κοιτώ
που σ’ έχει πάρει από μένα.

Αν τύχει και περάσεις θα δεις
την λένε τώρα οδό της σιωπής,
δεν παίζουνε παιδιά,
δεν σφυρίζουν τα τρένα.

Απ’ έξω δεν περνάει κανείς
έτσι είναι η ερημιά σαν την ζεις
ακόμα και τα σπίτια της
μοιάζουν θλιμμένα.

Μένω ακόμα στον ίδιο αριθμό
μόνο ο καημός έχει αλλάξει
ότι αγαπούσα εδώ και καιρό
έχει μακριά μου πετάξει

Άλλη μια νύχτα άδειος ο δρόμος μου
όμως και πάλι θα θυμηθώ.
Πόσο μου λείπεις κι ύστερα μόνος μου
άλλη μια νύχτα θα κοιμηθώ.