Τις μέρες του φθινοπώρου,
όταν αρχίζουν οι βροχές,
κάθομαι στο παράθυρο
και μέσα απ’ το θαμπό του τζάμι,
παρακολουθώ την πόλη που κοιμάται.

Μέρες σαν κι αυτές με ταξιδεύουν στο χθες,
στα χρόνια της αθωότητας, τότε που
πηγαίναμε στην εξοχή με τον πατέρα.

Σκηνές μιας ζωής που μένουν ανέπαφες,
και πάντα,
ο παλιός μύλος και η μορφή του μυλωνά.

Να τρέχουμε και να ορμάμε επάνω του,
να βουλιάζουμε στα τσουβάλια με τ’ αλεύρι
και εκεί
να ακούμε το μυλωνά να υφαίνει
τις μαγευτικές του ιστορίες.

Βλέπετε εκεί μακριά τον ιππότη
πάνω στο άλογό του;

Οι πύλες του μύθου άνοιγαν

Απόψε είναι μεγάλη γιορτή στον πύργο
του βασιλιά.
Όλοι είναι καλεσμένοι,
καλοί και κακοί, σπουδαίοι κι άσημοι...όλοι.

Και βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει
ο ταξιδευτής ιππότης, που έρχεται
για να υποκλιθεί στην ομορφιά
της πριγκίπισσας.