Ξέρω τι είδες στο όνειρο σου και τρόμαξες.
Τσουλούσανε στις γειτονιές οι ανώμαλοι.
Φτιάχνουν ντροπές.
Παγίδες στις βελανιδιές.
Στις παιδικές τροφές.
Φοράνε ρούχα που τα θες και λένε
“εσύ δε φταίς. Είσαι παιδί και έχεις μπροστά σου μια ζωή.”
Άραγε αξίζεις να πιεις από το Σουπερμπλέ Υγρό που χουν μονάχα αυτοί;
Σου δίνει το χαμόγελο που χουν μονάχα αυτοί.

Μουντζούρες είναι οι συμβουλές.
Μαθαίνω αυτό που δε θες.
Πως κάθε πτώση είναι ζωή σαν μπλε βελούδο απαλή.
Στα μάτια σου έπαιζε κομμένη σκηνή που λογοκρίθηκε
μέχρι να πουν πως είναι πια η ώρα αργά.
Μα προλαβαίνεις να πιεις από το Σουπερμπλέ Υγρό που χουν μονάχα αυτοί.
Σου δίνει το χαμόγελο. Το χουν μονάχα αυτοί.
Αυτοί που πέφτουν στον γκρεμό γιατί τους καίει ο βράχος.
Στο καλό…
Αυτοί που θέλουν στο κενό αγκαλιά να σε πάρουν.