Μαύρες οι μέρες απλώνουν δίχτυα
κι ύστερα κρατάνε τα σύννεφα
αιχμάλωτα
να μη μπορούν να ανασάνουν
μηδέ να ρίξουν κάτι από το δάκρυ τους.
Τέτοιες πια οι ώρες κι οι στιγμές,
νύχτες που κατεβαίνουν
και σε πνίγουν,
σου παίρνουν τη ζωή μέσα απ’ το στόμα,
να μένεις εσύ σα στρατιώτης άοπλος
μες στο χαράκωμα,
να προσκυνάς το θάνατο άνωθεν
επιβεβλημένο!
Έτσι να γίνεσαι ήρωας
βαθιά προσκυνημένος, άσκεφτος,
απροβλημάτιστος,
να περπατάς με το κεφάλι χαμηλά,
δίχως φωνή δίχως μιλιά
νεκρός μα δε το ξέρεις.....