Με αγρίμια ξαγρυπνώ θολώνοντας
τα νερά των λιμνών
κι ακούγοντας τις οιμωγές
προγόνων που κοιμούνταν
στα σπλάχνα των δέντρων.
Καμιά ιστορία
δεν έχει τόσο πόνο
όσο εκείνη που λέει
για ένα μικρό κλεφτόπουλο
και κανένα τραγούδι
τόση προσμονή
όση το
"φεγγαράκι μου λαμπρό"

κι ας γεννήθηκε το Κρυφό Σχολειό
στα σπλάχνα των μύθων
άλλωστε Κρυφό ήταν στ’ αλήθεια...

Μαζεύω τόπια λευκό πανί
ματωμένο και μαύρο από μπαρούτι.
Με τ’ αγρίμια ξαγρυπνώ
και ψέλνω το "Χαίρε" σε Αρχαγγέλους
της Μνήμης και της γενναιότητας
Αρκεί....

Για τότε κι αυτό ήταν αρκετό...
Για το Τώρα κανείς δε γνωρίζει Τίποτα
μόνο το βάθος του Κενού
κι αυτό κατά προσέγγιση.

Λύκαινα πια
να δαγκώνεις λαρύγγια
που φωνάζουν για σωτηρίες ανίερες.....

Πόδια, ψυχή, στήθος
οργή και βασίλεμα....
Αποχωρούμε κοιτώντας
έστω και λίγο ψηλά...