Από το τίποτα αναδύεται το φως
και στον πυρήνα εγγράφεται του κόσμου ο απρόσιτος εκείνος κωδικός
τις διαστάσεις που εμπεριέχει του χωροχρόνου,
σαν ιχνογράφημα με συμπαθητική μελάνη,
από το τίποτα συντίθεται και πάλι η γειτονιά,
μεθυστικό φουντώνει το αγιόκλημα στους τοίχους,
το ακέραιο χώμα διαρρηγνύει την άσφαλτο και εμφανίζονται αυλές και σπίτια,
το βήμα σου ακούγεται στις σκάλες αδιάψευστο,
πατέρα, και αχνοφέγγει το χαμόγελό σου ενώ μας καταυγάζουν οι απίστευτοι,
μητέρα, γαλαζοπράσινοι φεγγίτες των ματιών σου,
όλα και πάλι από το τίποτα αρχίζουν σαν μην είχανε ποτέ τελειώσει,
σαν νάταν πάντοτε αριστοτεχνικά κρυμμένα μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας.