Αφροδίτη μου, Κυρία,
ιλαρότατη θεά,
του υιού σου την κακία
όλ’ η γη καταβοά.

Τι τον έδωσε δοξάρι,
τι σαΐτες φλογερές;
τι αδάμαστο κοντάρι
και φαρέτρες τρομερές;

Να, ιδέ αυτό το στήθος
οπού πλέον το πικρό
με των σαϊτιών το πλήθος
το κατάντησε νεκρό.

Τούτο φρόνιμο το κρίνεις;
τάχα κάμωμα καλό;
αχαλίνωτο ν΄αφήνεις
το παιδί σου το τρελό;

Διατί δεν το παιδεύεις
σαν μητέρ’ αληθινά,
μόνον όλο το χαϊδεύεις
το τυφλό παντοτινά;

Ή λοιπόν τον σωφρονίζεις
τον εχθρόν μας τον κοινόν,
ή, θεά μου, αν ορίζεις,
να κλαυθώ στον ουρανόν.