Ό,τι ησυχάζει με τη μέρα,
σέρνεται πίσω απ’ αυτόν τον ακίνητο τροχό,
καταπίνει τον γαλάζιο ουρανό
γαλάζια σπλάχνα, κατακτημένα
Δένει τις σαΐτες του παρελθόντος
στα πόδια των βρεφών,
ενώνοντάς τα με τις αρχαίες αναθυμιάσεις
Μέσα απ’ τις καμάρες
ακούγονται τ’ αγρίμια
Τα μάτια του μακραίωνου κατοίκου
προγκίζουν τα πνεύματά μας
Στις καλύβες κουκουλωνόμαστε,
συμπυκνωμένοι στο βαθύ
αναγώγιμο σύμπαν
Μικραίνουν οι καλοκαιρινές μέρες
Σκυλιά ανένταχτα,
μαζεύουμε τα τρελαμένα μας σάλια
Ούτε η μοναξιά δεν καταδέχεται να τρυπώσει στα ρούχα μας
Βρέχει ανθούς
στην πολιτεία των τεράτων
Η πέτρα της γης ιδρώνει
αδειάζει το χωνί των ψυχών
Κι όσο ενυδατώνονται οι κήποι
η συλλογική γραμμούλα μας τείνει να ισιώσει
και ποιος να γλιτώσει τώρα τον χρόνο
απ’ αυτήν την ταπείνωση;