Αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο,
γνωριζόμαστε,
κοιτιόμαστε για λίγο και ερωτευόμαστε,
τόσο απλά,
ξανά και ξανά,
κρεμόμαστε ο ένας από τον άλλο, σαν τελευταία πέτρα από τον γκρεμό,
όπως οι δυο μας, έτσι και με άλλους,
εύκολα, τόσο απλά, χαριζόμαστε,
γδυνόμαστε για λίγο και πουλιόμαστε,
κάθε μέρα, με άλλους,
κλαίμε για άλλους,
πονάμε για άλλους,
σκεφτόμαστε τους άλλους,
κοιτάμε τους άλλους,
μα ποτέ δεν τους ακούμε.
Για αυτό και κανείς δε θα ακούσει τον καημό κάποιου για εμάς, να μας τον πει, ποτέ,
που αυτό το ρημάδι ίσως μπορούσε λίγο να μας ανακουφίσει.