Ένα σκίρτημα και μετά ένα κράτημα
Μέρα νύχτα
Πώς να προλάβει η ψυχή να κρατηθεί όρθια πάνω στη κλωστή που την ενώνει με το σώμα;
Πώς να συλλογισθεί ο νους, ν’ αφουγκραστεί το αυτί , ν’ αποτολμήσει το μάτι να δει μπροστά;

Απόπειρα δειλού αυτάρεσκου χαμόγελου μετά από μια μικρή αυτοκαταστροφή
Εγκατάλειψη κάθε λογικής που έχει αφεθεί στην έκρυθμη αφήγηση της νόθας σκέψης
Απρόσκλητη εμφάνιση του τρόμου που προελαύνει

Να φύγω, η πρώτη σκέψη
Πάντα με θυμάμαι να φεύγω, ούτε γύριζα να κοιτάξω πίσω
Αυτό έμαθα να κάνω και το έκανα καλά
Με βήματα σταθερά και υπολογισμένα
Χωρίς καμία συστολή αποχωρούσα
Ανενδοίαστα και απροκάλυπτα γύριζα την πλάτη στους λαθραίους ενοχλητικούς
Χωρίς να κοντοστέκομαι, χωρίς ν’ αναρωτιέμαι αν πρέπει
- ποια δύναμη ορίζει αυτό το "πρέπει;"-
Χωρίς να μετανιώνω για τίποτα, απομακρυνόμουν

Να μείνω, σκέψη δεύτερη
Για να είμαι μονάχα παρατηρητής όσων θα συμβούν
Κρυμμένος σε κάποια ανήλιαγη γωνιά, πίσω από κάποια χαραμάδα
Σχεδόν αόρατος από τους πολλούς θα υπομένω την αναμονή
Θα μετράω τον χρόνο μαζί με τις ιδρωμένες μου αναπνοές
Θα κλείνω τα μάτια λίγο πριν την εμφάνιση του κάθε μικρού θανάτου
Θα πάψω ν΄ακούω τα βήματα των νεκροπομπών που πλησιάζουν
Θ’ αφορίσω το αίσθημα του ψύχους που επιβάλλει ο φόβος της απώλειας
Άπραγος, αμέτοχος και άτολμος
Εκτεθειμένος σε μένα και στο αλάνθαστο ένστικτο που μου έχω καταλογίσει
Εξ ανάγκης άφωνος, βιώνω μια παραληρηματική σιωπή

Φοβάσαι ό,τι δεν μπορείς να κατανοήσεις και να ελέγξεις
Παραδίδεσαι αβίαστα στην τυραννία της ελλειμματικής συγκέντρωσης
Συνθλίβεσαι ανάμεσα στη δυνατότητα αντίδρασης και στην επιλογή της αναποφασιστικότητας

Να πολεμήσω, η τρίτη σκέψη
Έχω ξεχάσει πώς κρατούν τα όπλα, πώς βάζουν τις σφαίρες στους γεμιστήρες και πώς οπλίζουν
Ξέμαθα ν’ ακονίζω και να λαδώνω λεπίδες μαχαιριών
Δε θυμάμαι πώς αφοπλίζουν τον αντίπαλο
και πώς το μπράτσο γυρίζει για να σφίξει τον λαιμό του
Δεν ακούω τον πόνο του, δεν βλέπω το άσπρο των ματιών του πριν το τέλος
Δεν αναγνωρίζω πλέον ούτε θυμό ούτε μίσος
Αφυπηρέτησα και αφοπλίστηκα

ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ, απόφαση οριστική και αμετάκλητη
Βγαίνοντας έξω από τη σκιά του σώματος μου
Μαθαίνοντας να αντικρίζω το σκοτάδι
Μένοντας ακίνητος θα καλοδέχομαι το κάθε ράπισμα
Ακούγοντας τις ριπές μετά την κάθε εκπυρσοκρότηση
Προχωρώντας, στη συνέχεια, μπροστά
Ευθυτενής και αγέρωχος
Γνωρίζοντας πως δε θα πρέπει να υπάρξει επιστροφή
Αρχίζω πια ν’ ακούω τη φωνή μου,
Να νιώθω τη ζεστασιά του αίματος στις φλέβες
μαζί με το σφυροκόπημα των σφυγμών στους κροτάφους

Επιστρέφει σιγά σιγά το αρχέγονο ένστικτο της επικράτησης
κουβαλώντας μαζί του το μόχθο της αιώνιας πάλης
απαλείφοντας το στοιχείο της θλίψης και της κατακερματισμένης ελπίδας
καλωσορίζοντας την θυσία ως μια αποκλίνουσα συγκατάβαση
με αντίτιμο την ενοχή για τον πρότερο έντιμο βίο.