Η καθημερινή ζωή με καληνύχτισε,
η προσωπική μου νύχτα ξύπνησε,
ένα φύλλο χαρτιού χαμογελά
πονηρά στην καρδιά.

Πλησιάζω δειλά το γραφείο,
στέκομαι από πάνω του,
εκείνο με καθρεφτίζει,
ολόγυμνος Αδάμ, μόλις έχω δαγκώσει, οικειοθελώς, το μήλο.

Πιάνω την πένα,
θυμάμαι τη μέρα-πέρασε έτσι,
δε θα γυρίσει σαν τρομαγμένο από σκάγια, πουλί πέταξε μακριά,
μονάχα δυο φτερά, που έπεσαν στην πλάτη μου, έμειναν να την θυμίζουν.

Τα φτερά νεκρά, βαριά.
Πετώ την πένα μακριά,
αρπάζω τον χαρτοκόπτη, από την γωνία του γραφείου.
Κόβω το χέρι μου, με λύσσα, από τη ρίζα.

Ουρλιάζω μέσα στα αίματα,
νιώθω πιο ελαφρύς-χτυπιέμαι στους τοίχους
και γράφω με το αίμα μου:
"Καληνύχτα δε θα ξαναγράψω".

Και τι έγινε, σε προλαβαίνω και λέω
και χαμογελώ, όπως εσύ.
Εσύ αποχαυνωμένος,
ξαπλώνεις ήρεμος, σε απαλό στρώμα, με καθαρά λευκά σεντόνια.

Εγώ βαμμένος από κόκκινο,
μέσα στις φλόγες,
κόβω κάθε στιγμή κι ένα μου κομμάτι και το μοιράζομαι μαζί σου.
Αυτό είναι ακόμη ένα.