Παίζει τ’ αγέρι του βοριά

στου νου μου τη φυρονεριά

κι ανηφορίζει μου το πνεύμα

μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.



Ραγίζει η δρόσο στ’ ακροκλώνι

-καημός των φύλλων που φουντώνει-

φωλιάσανε οι κορυδαλλοί

κάτω απ’ της χλόης το χαλί.



Το βέλος του φωτός περνά

μες απ’ την πάχνη αποσπερνά

ως χάδι- η ευχή να πάρει-

κι έχει δακρύσει το χορτάρι.



Τρεμίζει των πουλιών η τρίλια

μες σα φυλλώματα τ’ ανήλια.

Κι ανέμισε το καρδιαχτύπι

από την τρυφερή μου λύπη.



Φυσά τ’ αγέρι του Βοριά

στου κόσμου την ανηφοριά

και βλεφαρίζει μου το νεύμα

μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.