Μην πιστεύεις στις λέξεις
το στόμα μένει ανοιχτό
για να ανταμείψει την ανάσα
και όχι για φθόγγους
που σφαγιάζονται
από μια λάθος ακοή
ή από ένα δέσιμο της γλώσσας

μιλούν καλύτερα οι κλωστές
σε σχηματίζουν στα κενά τους
σαν συμμετρία ιστού
μια εξέλιξη κόσμων
κωνοφόρων
όχι παγίδα
μα σκοτωμός πραγμάτων
άυλων
λίγος αέρας
λίγη η πάχνη και η αυγή
τίποτα βρωσιμο
για την αράχνη μας

μην πιστεύεις στις λέξεις
κοιτά καλά κοιτά βαθιά
με την ψυχή στα δόντια
το πέτρινο δάσος ονειρεύεται
βρίσκει πουλιά στην οροφή του
και κλαίει βουβά
και συμμερίζεται
την ελαφρότητα
της απογείωσης

τα χείλη μπαίνουν
στο κουτί
όπως σκουλήκι
στη σιγή του
κι έτσι κρατιέται
η ομορφιά
χωρίς το ναύλο
μια παρόρμηση
σε σκοτεινό καράβι.