Ο ήλιος ζητά από τον άνεμο να χτυπήσει το παράθυρο του υπνοδωματίου.
Θαρρείς ότι απαιτεί να επιβεβαιώσω το παρών μου στην νέα ημέρα.
Ανοίγω το παράθυρο και κοιτάζω έξω στον κήπο,
η μηχανή του γκαζόν έχει λειάνει το γρασίδι,
κι εγώ στολίζω τα δέντρα με γιρλάντες επίθετα και ουσιαστικά.
Ένα σύμφυρμα περιστεριών κατρακυλά στον αέρα,
δυο από αυτά κουρνιάζουν στο μπαλκόνι, κουκουρίζοντας για πρωινό –
ή μήπως έρωτα; Άλλη μια ακαθόριστη ημέρα.
Αξιέπαινη η καλοσύνη, αλλά έχει τα βάσανά της. Η σκέψη με συγκαλεί
σε μια καλύτερη ζωή. Εμβρυικές ιδέες υπολογίζουν πόσο χρόνο
η καθεμία έχει στη διάθεσή της για να αναπτύξει την διάνοιά της.
Μεθαύριο θα πιούμε άσπρο πάτο τον χρόνο,
και ο νέος υποτίθεται θα συγχρονίσει
τον ασυντόνιστο κόσμο σε μια αρμονική χορωδία (sic).