Και ναι. Έχω κάθε δικαίωμα να σε λέω Έρωτα. Γιατί πρώτος εγώ σκότωσα τον γιγαντωμένο σου μύθο. Κι έφερα της προδοσίας τη σφραγίδα. Ναι, φίλε. Έρωτα σε λέω κι επιτρέπω στο κορμί να αναριγά από πόθο και μίσος.

Ανάβω τσιγάρο κάτω από τη φωτογραφία σου. Ανατολίτικο λιβάνι κάτω από τα γκριζοπράσινα μάτια σου. Σε ευλαβούμαι. Γι’ αυτό το θεσπέσιο δώρο που μου χάρισες απόψε. Την ηδονή της εκδίκησης.

Σε εκδικούμαι με κάθε τρόπο. Από το πως τρώω την πίτσα μέχρι τις μεταμεσονύχτιες αλκοολικές μου απιστίες. Κλείνω τον Μπομπ Ντύλαν για να βάλω τέρμα το σκυλάδικο. Θα κουνήσω το κορμί μου στον ρυθμό της οργής κι έπειτα καταϊδρωμένος θα κυλιστώ στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον που δε σου μοιάζει.

Φίλε. Το ξέρω. Κανένας καλύτερος από σένα. Κι όμως, όλοι πάνω από σένα. Σε θέλω τόσο. Που τίποτε άλλο πιο δίκιο από την αποκαθήλωσή σου. Για μένα είσαι πάντα ο ληστής. Για τους άλλους ή τις άλλες απλά ένας νεκρός. Ή καλύτερα ο λησμονημένος.

Σου προσφέρω -όλο γλύκα- τα υπολείμματά σου. Κάτι φιλιά. Μια κουτσή κιθάρα-που πρόσεχες να μην ακουστεί. Και τα δάκρυα του Woodstock πλάι σε κάτι ξεχασμένα άστρα.

Αντίο μωρό μου. Θέλει θάρρος το αντριλίκι. Θάρρος και απόλυτο σεβασμό σ’ ό,τι σε ξεπερνά και σ’ ό,τι σε φοβίζει. Αλλιώς… αυτό το αφήνω να το μάθεις μόνος…