Yπάρχουν δαίμονες παντού.
Στα χόρτα γυμνά αγόρια
χαϊδεύουν τα σκέλια τους
ύμνοι ορφικοί στα χείλη
των Αγνών
κι ένα αμούστακο παιδί
επάνω στον κόρφο της παπαρούνας
να διδάσκει τα αρχαία μυστικά της Γης.


Η πόλη βοά:
μια Βαβέλ στη μέση της νύχτας
βάζει φωτιά στα υγρά σεντόνια
των ερωτευμένων.
Ξυπνώ μέσα στους καπνούς
τα χάπια έχουν ριζώσει
στο λαβύρινθο του Πάνα.
Γαμημένοι στρατιώτες χώνουν
την κάνη των όπλων τους
στο στόμα
κάρβουνο το σάλιο των ποιητών
τίποτα σε λίγο δε θα είναι
ίδιο.


Διδάσκει η φωτιά και η αχόρταγη
φωνή των παιδιών
διδάσκει το σώμα επάνω
στην επιθυμία
διδάσκει η τρέλα τον Νόμο
των Δικαίων
διδάσκει η πόλη
Σφίγγα Στυγνή
το τέλος.


Το τέλος.
Ακούς;
Το τέλος
είναι αυτή η γλυκιά
υπόσχεση των απόκρυφων
γραφών της νύχτας.


Παρ’ το απόφαση-
αθώοι προφήτες/ποιητές
δεν υπάρχουν πια.