Μόνος, δίχως παρατρεχάμενους
λιτός, χωρίς την αυτοκρατορική περιβολή
ξεκίνησα τη πορεία.
Δεν έχω αζιμούθιο, χάρτες, πυξίδα
ούτε χρησμούς και εσωτερικές φωνές.
Η ενσυναίσθηση με έχει εγκαταλείψει από καιρό.
Δεν έχω προορισμό
και ας χλευάζει το πλήθος όσους δεν έχουν στόχους, βλέψεις και οράματα.
Μόνο τα μάτια μου στα δικά σου μάτια
το δικό σου φως απέναντι στο δικό μου σκοτάδι.
Αυτά έχω για το ταξίδι.

Κάνοντας το πρώτο βήμα
κοίταξα χαμηλά, κάτω από το χώμα, μέσα από τις υγρές ρίζες των δένδρων.
Μου φαίνεται πως μύρισα λίγο από το ένδοξο παρελθόν μου.
Έκανα το δεύτερο βήμα και μετά το τρίτο.
Δε γύρισα πίσω να κοιτάξω
εξάλλου όλα βρίσκονται μπροστά.
Κάποιοι πλησίασαν για να ακουμπήσουν τις παλάμες τους στον ώμο μου.
Τους άφησα να γνέψουν, να υφάνουν το χαμόγελο τους, να με αποχαιρετήσουν.

Το τέταρτο, το πέμπτο και το έκτο βήμα.
Απομακρύνομαι
θέλω να τραγουδήσω αλλά δε θυμάμαι κανενός τραγουδιού τους στίχους.

Πορεύομαι.
Να `μαι λοιπόν ΕΓΩ
μ’ έναν θεό να με κοιτάει με φθόνο από ψηλά.
Του επιτρέπω να υπάρχει
δεν του μιλάω, δεν τον αγριεύω
να μη τρομάξει και πέσει καταγής.

Προχωρώ, βέβαιος για την άγνοια μου
ικανοποιημένος που δε γνωρίζω τα γιατί και τα πώς.
Θα έχω ιστορίες να διηγηθώ
ηχεί η φωνή σου στ’ αυτιά μου.
-Μη ξαπλώνεις, δε θα πεθάνεις. Πέθανε όρθιος όπως ταιριάζει στους λίγους,
σε αυτούς που είχαν αξιώματα και γνώρισαν δόξες.
-Αλλά που τα έχασαν όλα,
το ξεχνάς ή καμώνεσαι που δεν το γνωρίζεις;

Τραβώ μπροστά. Τα θέλγητρα σου με προσκαλούν.
Μια εγκαταλειμμένη σελήνη βρίσκεται στο δρόμο μου.
Δεν λογαριάζω αποστάσεις.
Τα σύνορα είναι κοντά και ολόγυρα μου, δε με πνίγουν.
Κλείνω τα μάτια, υψώνω τα χέρια – αλλά μη νομίζετε ότι προσεύχομαι –
ΠΡΟΕΛΑΥΝΩ.