Τα μεγάλα ρολόγια στο πάτωμα
Σκόνταψα πάνω τους κατά λάθος
Εξαρτήματα και βίδες στο χαλί
Παιδικά τραύματα εκτινάχθηκαν
Και καρφώθηκαν στους τοίχους
Νόμιζα πως σε λίγο θα ξημέρωνε
Ξυπνητήρια ηχούσαν σαν σειρήνες
Λεπτοδείχτες γυρνούσαν ανάποδα
Μεθυσμένοι ουρούσαν στην πόρτα
Κατάλαβα πως δεν είχα πια παρόν
Έτρεχα φοβισμένος στον ουρανό
Με χιλιετίες έμοιαζαν τα σύννεφα
Μου `δειχνε τα δόντια του ο Θεός.

Ξαφνικά άρχισε να βρέχει πολύ
Δυο ετοιμοθάνατοι με πλησίασαν
Και μου έδωσαν τρύπια ομπρέλα
Αντιμέτωπος με την αιωνιότητα
Κατάλαβα πως δεν είχα παρελθόν
Στρατιώτες δίπλα στα χαλάσματα
Έβγαλα καραμέλες απ’ την τσέπη
Και δωροδόκησα τους νεκρούς
Μετά αγόρασα μαύρο κουστούμι
Μπήκα σε κάντιλακ χωρίς οδηγό
Δεν ξέρω τη συνέχεια της ιστορίας.

Κι όταν απότομα άναψα το φως
Ένας καλοθρεμμένος ποντικός
Συναρμολογούσε τα ρολόγια
Και μου υποσχόταν ευθανασία
Κατάλαβα πως δεν είχα μέλλον
Κι άρχισα να γράφω ποιήματα
Που μιλούσαν για μικρά ρολόγια.