Δυσάρεστη ψυχή μου,
γαβάθιζε του κόσμου.
Ο κόσμος -μη σε μέλει-
ας κάμει όπως θέλει.
Αρχήθεν έτσ’ εκτίσθη
και έτσ’ εσχηματίσθη,
και δεν μπορεί ν’ αλλάξει
την άτακτή του τάξη.
Λοιπόν παραίτησέ τον,
κουρεύου, κόσμε, `πε τον.
και μόνον κέρνα, χύνε
και σφίγγε, ρούφα, πίνε.