Δε θυμάμαι σε ποιον όροφο έμενες.

Μόνο ότι ανέβαινα με το ασανσέρ.

Εκείνο με τα μισοφαγωμένα κουμπιά

από το χρόνο και τ’ άγνωστα χέρια.

Τα χέρια σου…

Εκείνο με το θαμπό καθρέφτη

απ’ την πολυκαιρία και τ’ άγνωστα μάτια.

Τα μάτια σου…

Εκείνο με τ’ αδύναμο σκοινί

που στέναζε επικίνδυνα κάτω απ’ τ’ άγνωστα κορμιά.

Το κορμί σου…

Τόση άνοιξη, τόση βροχή,

τόσα αινίγματα βαθιά

σε ένα θάλαμο

φτωχό και μόνο.

Τώρα μένεις αλλού.

Κι εγώ προτιμώ τις σκάλες…