Κάποτε θα μείνει ως αρχή της κίνησης αυτό
που δεν είναι κάτι αλλά δεν είναι και τίποτα

Δεν το υποτιμώ καθόλου αυτό μας ώθησε σε άλλο ένα ποτήρι,
άλλη μία ηρωική παραίτηση και αποπροσανατολισμένα δάκρυα
μέσα στην πολυκοσμία με τον ήλιο απαράλλαχτο

Και δε στέλνω πια καρτ-ποστάλ, αφού δεν αντέχονται τα τοπία, δηλαδή τα μη βλέμματα
Και ούτε ξέρω αν τα ωραία λόγια ανακαλούν την αφαίρεση
όπως τη φέρουν οι βραδινές θάλασσες των καλοκαιριών
Λιγότεροι ήχοι πάει να πει ο αέρας αλλάζει σχέδιο να μας αντιμετωπίσει

Άλλωστε δεν ξέρεις πώς εξελίσσεται η διάνοια
απλώς μια μέρα λες ότι οι λέξεις θα υποταχθούν στον δεύτερο ρόλο τους
Κατά τον τρόπο που ο εαυτός αποδέχεται να είναι υποσύνολο αυτής της ορμής
ταυτόχρονα ως σκάφος και λαμνοκόπος μέχρι την απέναντι όχθη

Δεν καταλαβαίνεις, υπάρχει πάθος σε αυτή την παγερή σκέψη

Δεν υπάρχει ξεχωριστό νοητό φαινόμενο με ιδιωτική πόρτα
Διάπλατοι αποχωρούμε κι ας βαυκαλιζόμαστε ως αυτόχειρες
Διάπλατοι ως έμψυχα μυστήρια

Ως μυστήριο αντιλαλούν τα αστικά λαγκάδια την ηχώ μας
κι η πεθαμένη αιώνες τώρα φωνή μας στον άχρονο γαλαξία
συνεχίζει το μακάβριο έργο της να μιλάει ως ουρά της ζωής
γιατί η ζωή ήταν κάτι άλλο που δε γνωρίζεται και δε διαψεύδεται

αυτό, που δεν είναι κάτι, αλλά δεν είναι και τίποτα..