Με την απαλότητα που πρέπει,

αυτό το μελάνι

υπήρξε για την ρευστότητα

και με ρευστή αναζήτηση

ψάχνει στο λευκό χαρτί

την παγιωμένη ηρεμία!

Ελάχιστα συγκρατημένη φαίνεται η γραφίδα,

όπως πλώρη θέλουσα

την άμμο να εγκαταλείψει…

Και αν κόψω ένα καϊκι;

Ποια του η κραυγή;

Μήπως κυοφορούσε βότσαλα;

Ναυαγοί του πλου.

Και ευτυχώς ένα παιδί βρέθηκε,

αίροντας το χέρι του,

με τυλιγμένα

τα δάκτυλα σ’ ένα κοχύλι

διαβάζοντας επάνω τους

τη φορά των κυμάτων,

να κουλαντρίζει το καϊκι.

Όχημα που ξεμακραίνει

από σειρήνες πόλεων

και φάρους μοναξιάς.

Ένα σκάφος στους αστικούς ωκεανούς

με λιμάνι την ρευστότητα!

Το παιδί κάθεται ως ακρόπλωρο

και τροχοφόρα ακινητούν.

Ανάβει γαλάζιο το φανάρι

σε κάποιες κεραίες

βγαίνουν πανιά

και λέω

‘φυσάτε ρε, φυσάτε `

να πάμε στα πελάγη γιατί συ

Αθωότητα της θάλασσας

δεν στεγνώνεις!