Είναι ένας τρελός που
ώρες-ώρες σ’ ονειρεύεται
πεσμένη ανάσκελα
με λίγο αίμα πάνω απ’ το φρύδι...

Με προοπτικές μνήμης
και βλέμματος,
με ρωγμές ικεσίας
παγιδευμένες
σε μαλακά πήλινα σκεύη.
Με προοπτικές βλέμματος
μέσα στη μνήμη.
Όπου η λέξη αγάπη,
όπου η λέξη καταγραφή,
όπου η λέξη ύφος,
όπου η κάμερα διδάσκει
τι είναι Ελπίδα,
όπου το μάτι
ανακαλύπτει ξαφνικά
πως ποτέ του δεν πέρασε
μέσα απ’ το δάσος με τις όρθιες τρίχες
και τα κόκκινα στόματα των αλόγων,
όπου το βίωμα γίνεται ήθος
και κίνηση
αισθητηρίων οργάνων,
όπου οι δείκτες κατευθύνουν σιωπηλά
το πτυσσόμενο βάθος πεδίου,
όπου η γλώσσα γεννά
την καινούργια σχέση.
Εικόνα και πραγματικότητα.
Εικόνα και ήχος.
Εικόνα και εικόνα.
Όπου το μικρό κορίτσι
με τις ολόξανθες μπούκλες
καλωσορίζει τα σημεία και τα τέρατα
σ’ ένα αχρωμάτιστο πλάνο,
εκθέτοντας το τέλειο δάκρυ του
στη γενικότερη θέα.