Ατόφια ποιήματα
ευχήθηκα να γίνονται
οι λέξεις που αγγίζω
από αβλεψία
ζήτησα το αμετάκλητο
όχι την άπληστη σιωπή
που με κατέκλυσε
έχει πνίξει τη φωνή μου
έχει κλέψει την αφή μου
απλώνεται στις λέξεις
και στα πράγματα
σαν χάδι από κύμα
κι όλα τ’ αφήνει
αθεράπευτα βουβά
φτωχέ μου πλούτε
πώς να μιλήσω;
ανέγγιχτη έβγαινε
από μέσα μου
η ποίηση
ω λυπηθείτε με θεοί
αλλά μη με λυπάστε
αφήστε με
στο απόλυτο
χρυσάφι μου.