Στη νηνεμία της ποίησης μεταμορφώθηκαν τα συναισθήματα
αφήνοντας την γεύση τους στην σιωπή που έσβηνε στα βήματά μας.
Κι ένα μαχαίρι χάραξε της θύμησης τα μονοπάτια σαν
φθινοπώριασε το βλέμμα τ’ Αυγούστου
που ξυπνούσε κάθε πρωί στα μάτια σου
κι η θάλασσα πληγώθηκε
κι άδειο το κύμα τώρα πια από ψιθύρους αγάπης
κούφιο, κενό εκκωφαντεί τα σ’ αγαπώ
που τσάκισαν στους βράχους που τραγουδήσαμε.
Μονάχα η θύμηση του ταξιδιού απέμεινε
σαν νέι που μελωδεί την λύπη της απόστασης
κι ένα μαντήλι χαράς και προσμονής
να χαιρετά τον ερχομό στο άπειρο.
Όλα για σένα τα γράφω
για να μην πεις πως δε σ’ αγάπησα.
Όλα για σένα τα τραγουδώ
για να μην πεις πως δε σε μελοποίησα
κι η μοναξιά μου όλη
για σένα τις νύχτες
για να μην πεις πως
δεν σε σκέφτηκα στην φωτεινή άκρη της ελπίδας.