Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους
με τις καμπύλες των διαβαθμίσεων που εξωθούν
σ’ αναφωνήσεις αναπτερωμένου πυρετού. Ορίζοντας
κοραλλιόχρους όπου δε φτάνει τίποτα
στο τέλος του. Νερά η διαφάνεια
από την λεία επιφάνεια ως το ξανθό
βελούδο του βυθού αναμοχλεύει
την αγάπη για την χρυσή καρποφορία
στους φλογισμένους ίσκιους
μέσα και έξω από την υγρή ανάσα.
Τα ονειρώδη στέμματα
αχειροποίητων ανθέων. Ίλιγγος λύτη
απ’ τις κλίσεις των πετάλων απ’ τις εκρήξεις
των στημόνων απ’ την συσπειρωμένη
συρροή των μύρων. Μηροί λωτού
από τα έγκατα του καταπράσινου πυθμένα.
Νιώθεις
για μια στιγμή ότι γεννήθηκες
για ν’ ανεβείς μέχρι
την κορυφή του μίσχου.

Πλην όμως άνθρωπος.

Κοιμάται.
Σαν εκταφή ζωής.

Και πώς ορίζεται η μούσα απ’ την επίκληση.
Και πώς ορίζεται η άνοδος απ’ την ανατροπή
η δύναμη απ’ την πληγή
το ατελές από την πλησμονή
η έρημος απ’ το φιλί
κι η μηνιγγίτις απ’ την άρθρωση.
Και πώς ορίζει η μούσα την επίκληση.

Πλην όμως άνθρωπος.
Περιβαλλόμενος από τους άμβωνες
των φοβερών διχοτομήσεων.
Ακολουθούμενος από τους τρούλους
των αποτρόπαιων σχισμών.
αυτός που διαρκεί. Ο άλλος αναμένεται.
Είναι ο Μοιρασμένος. Ο Ενωμένος
μέλλεται. Λέει ΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ.
Υδραγωγεί τον Χρόνο. Αναρριχάται
στις οσμές του και καταράται από κει την έλευση
του άλλου. Τον δυσφημεί. Όταν εκείνος
έρθει, λέει, η βλάστηση θα λιγοστέψει τα δέντρα δε θα είναι
πια μαζί σας θα αποφεύγει το νερό
το δέρμα σας ούτε το κλάμα θα παρηγορεί
προσέξτε με θα κλαίτε
όμως θα θέλετε να κλάψετε γιατί το κλάμα δε θα είναι
κλάμα κι ο ύπνος άνεμος ξηρασίας μες στα μάτια σας κανένας
ψίθυρος καλός πάνω στην άσπρη χλόη του μετώπου μοναχα βόμβος
τέφρας στους κροτάφους. Όταν έρθει εκείνος το φως θα λείψει
βροχές στενές
θα κονιώνουν καταβρέχοντας. Τον διασύρει.
Βροχές στεγνές. Δεν μπόρεσε
να βγει να ζήσει
έξω απ’ την αριθμημένη συμπεριφορά έξω από τους μαύρους
ορισμούς. Πληνάνθρωπος
πλην όμως άνθρωπος. Μέσα στους μαύρους ορισμούς.

Ο ύπνος του.

Ατέρμονοι και μαύροι ορισμοί.