Νυστάζει απόψε το φεγγάρι

λευκές νιφάδες- δάκρυα μισοσβησμένου άστρου

το τηλέφωνο επιμένει να σιωπά

τα φώτα της πόλης (…)

τα ντενεκεδάκια διάσπαρτα στο δρόμο

σκιές φαντάσματα

έρωτες σε προσφορά

στο ράδιο διαφημίσεις- εσώρουχα, έξυπνα αξεσουάρ

/ μισή τιμή όποιος προλάβει

κι από πίσω ο Neil Young να τραγουδά

το “Old Man”.


Νυστάζει απόψε το φεγγάρι

στο τραπέζι το ουίσκι και τα τσιγάρα

δε θέλω παρέα- μονάχα διψασμένα βλέμματα

κορμιά να σκιρτάν από επιθυμία

ντελικάτες σιωπές

όμορφα αγόρια

ζεϊμπέκικα να καταλήγουν σε ματωμένες χειραψίες

κι ο ποιητής (πίσω στη γωνιά) να ξερνά

τα ερωτόλογά του στο κενό.


Νυστάζει το φεγγάρι

ο θάνατος κι απόψε κάνει πιάτσα

ο Χασάν βάζει στη φωτιά μυρωδάτο τουμπεκί

πρώτης ποιοτητας, εκ Περσίας

κι όλα -μα όλα!- να παίρνουν το χρώμα

του άστρου που έδυσε.


Έδυσαν τα μάτια

το φως από πάνω του κόκκινο

( όχι στο χρώμα του αίματος

μα στο χρώμα της τουλίπας σε οργασμό

στο χρώμα που όλα φωνάζουν φλόγα)

η Όλγα με τα βυζιά της απ’ έξω ξορκίζει

το κακό με την κολόνια

η κυράτσα απ’ το απέναντι μπαλκόνι φτύνει αηδιασμένη

τα κύριε ελέησον και τα άλαλα τα χείλη

των ασεβών

οι μπάτσοι εν αναμονή των εντολών απ’ τα κεντρικά

και ψηλά στο μαύρο που τίποτα δε το ακουμπά

και τίποτα δε το κλονίζει

ένα φεγγάρι που όλο νυστάζει

στα ασημί σεντόνια τα παρθενικά.