Πώς γίνεται σκιά ο άνθρωπος προτού το καταλάβει

είπε ο πατέρας μου

και μία βροχή απ’ τα παλιά έλουζε τα τζάμια

Εγώ όμως πάντα τραγουδούσα μέσα μου

δεν ήθελα ν’ ακούω

Κι εσύ δε χαίρεσαι πια την αγάπη λέει

και κοίταζε μακριά σα να περίμενε

κάτι που θα του άλλαζε τη ζωή

Αναλογίστηκα τα λόγια του με τρόμο

ναι λέω – πάντα μέσα μου –

έχω ατονήσει πολύ τον τελευταίο καιρό

ονειρεύομαι κοιτάσματα αργύρου

σε βλέπω λέει απ’ τη φωτογραφία

κάνεις έρωτα σαν υπνωτισμένος κι ένα κορμί

θέλει κίνηση απάνω του

Προσπάθησα τρέμοντας να του πω για την ψυχή

τα μυστικά που κρύβει και τι λίγο την ξέρουμε

Αλλά ξεχνάς ότι μιλάς ακριβώς σε μια ψυχή μου κάνει

κι είδα τα μάτια του ν’ αναταράζονται

Κάτι ερχόταν σιγανά απ’ τα φύλλα

Αυτό που περίμενες σκέφτομαι

Ναι το πρωί

καλημέρα σου.