Το λογοτεχνικό του αφήγημα για τα Παιδιά της Γάζας
επαινέθηκε πολύ από κριτικούς και κοινό.
Για καιρό, ο Τύπος το είχε πρώτο
στη λίστα των ευπώλητων
κι όλο και κάποιος ειδικός
δημοσίευε και από μια νέα άποψη
για το βιβλίο.

Οι παρουσιάσεις έδιναν κι έπαιρναν ανά την Ελλάδα
συνοδεία μελοποιημένων τραγουδιών
για τη μοίρα της Παλαιστίνης.
Χαμόγελα, δημόσιες σχέσεις, συγχαρητήρια
και ξεφαντώματα σε παραδοσιακή ταβέρνα
ήταν πάντα η κατάληξη
στην ανέλπιστη αυτή επιτυχία.

Κάθε φορά όμως που έβλεπε στα πρωτοσέλιδα
των εφημερίδων εικόνες των παιδιών
να παίζουν στα ερείπια του σπιτιού τους
ή μάγουλα χαραγμένα από δάκρυα
όσων είχαν χάσει τους δικούς τους,
η ψυχή του δε γαλήνευε
και ταραχώδης ήταν ο ύπνος του.

Πρόσφατα, μια γνωστή παρέα ηθοποιών,
που λυμαίνονταν τη δημοσιότητα λόγω της ασήμαντης
υποκριτικής τους τέχνης, του ζήτησε το αφήγημα
να το διασκευάσει σε θεατρικό.

Βασανίστηκε πολύ για να δώσει την έγκρισή του.
Σίγουρα, όλοι οι υποστηρικτές
της αδικίας εξ αποστάσεως
θα έσπευδαν να δουν την παράσταση
και τα Παιδιά της Γάζας αυτή τη φορά
θα τον αντάμειβαν και με το παραπάνω.