Είναι σε κάποια πολιτεία παράλια
κι από το χρόνο ξεχασμένη
κάποια δρομάκια μυστικά και γύρω τους
η νοσταλγία μαρμαρωμένη.

Ρομαντική σελήνη τώρα εστοίχειωσε
ανάμεσα απ’ τα χρόνια η μνήμη.
Πάνω τους σκαλισμένα παλιά βήματα
λάμπουν με σμάλτο και μ’ ασήμι.

Βήματα τρυφερά, βήματα ανάλαφρα
μελένια κι απαλόηχη λύρα.
Βήματα σκοτεινά, βήματα αλύγιστα
βαριά σαν ανελέητη μοίρα.

Ψηφιδωτά της πίστης και της άρνησης
τώρα αξεχώριστα σμιγμένα
και τα φευγάτα εκεί και τ’ αταξίδευτα
αλί μου και τα προδομένα.

Κάποια ζωή τα χάραξε και τ’ άφησε
—σαν ιστορία παλιά σ’ ένα βιβλίο—
σε πολιτεία γαλάζια δίχως όνομα
που δεν αράζει πια κανένα πλοίο.

Ούτε το φλογερό το γοργοτάξιδο
του πόθου, για να πάει να τ’ αναστήσει
ούτε της λησμονιάς μοιραίο κι αθώρητο
να κατεβεί η φθορά και να τα σβήσει.

Μοναχά στα δρομάκια που σφραγίστηκαν
απ’ της αγάπης τ’ άγιο χέρι
βγαίνει και σεργιανίζει τώρα η θάλασσα
με την ψυχή μας ταίρι ταίρι.