Να, οι τρίχες σου αρχίζουν,
Αθανάσιε, ν΄ασπρίζουν!
Να δακρύων εποχή!
Να σε λέγει και ο Έρως,
φίλε, πλέον είσαι γέρος,
στο εξής «καλή ψυχή»!

Τη νεότητα χαιρέτα,
τα φιλήματ’ άφήσέ τα,
ξέχασέ τα παρευθύς,
και άρχίνα με υγεία
τα πικρά τα γερατεία
στο εξής να τα γευθείς.

Δε σε πιάνουν τα λουλούδια,
δεν σε επιτρέπουν τα τραγούδια·
πήγ’ εκείνος ο καιρός.
Τώρα τάφος πλησιάζει,
τώρα θάνατος φωνάζει,
τώρα Χάρος λυπηρός.

Όθεν πλέον ετοιμάσου,
ρίξε όλα τα καλά σου,
΄πε τόν κόσμον ΕΧΕ ΓΕΙΑ!
Και τα δάκρυα βάστα μόνον
εις την λύπην κι΄εις τόν πόνον
μια μικρή παρηγοριά.