Κρίμα για κείνον στον έρωτα
Ακροβατούσε στη θάλασσα
Ενώ τα σπυριά του κακού μεγάλωναν
Απ’ της γιατρειάς την αρμάδα αρπάζοντας
Το στίγμα του αστείου καλού.

Στάσου έξω απ την πόρτα
Η καρδιά μου το σώμα κομμάτιασε
Στο μυαλό μπήγονται οι δείκτες
Των ηλιθίων ωρών
Κι όσα αργά κινούνται οι αναβάτες του κύματος
τόσο αγρία ερωμένοι και ερωμένες μιλούν.

Προχώρησε γρήγορα ως το ορθάνοιχτο σπίτι
Εκεί στοιβάζονται σκουριά και δεσμά
Και από φόβο –όχι θλίψη-
Δέχεται η Τύχη αλήτες στα ανοιχτά της πλευρά.