Μια ματιά. Μια μόνη ματιά- ένα βλεφάρισμα στο αιώνιο του αισθήματος. Αυτό ήταν.

Ήμουν σίγουρος πως μπορούσε να διαρκέσει- εκείνη η αγκαλιά.

Εκεί. Στα σκοτεινά. Σαν ένοχο μυστικό. Έπρεπε να το καταλάβω· πως γίνεται κάτι να διαρκέσει, υπό το βάρος της ίδιας του της ενοχής;

Ήμασταν ένοχοι, για κάτι που δεν είχε τελεστεί ακόμα. Βαρύ φορτίο του Εαυτού. Βαριά κληρονομιά του βραχύβιου Εμείς.

ΑΓΑΠΗ: ονομάστηκε έτσι για να καλυφθεί η βιαιότητα που ενυπάρχει στην ένωση και την αποκόλληση.

*

Κρατούμε πάντα χαμηλά το βλέμμα, μπροστά στην αλήθεια του. Είναι πιο εύκολο να πνιγείς μέσα στην ηδονή της καταστροφής, παρά να κρατήσεις αντίσταση σ’ αυτό που εξ αρχής σε υπερβαίνει.

Πνίγηκα κι εγώ. Θησέας με τον μίτο χωμένο στην αφετηρία. Ήταν πρόδηλο πως επιθυμούσα την καταστροφή.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: η αποκρυστάλλωση της ίδιας της επιθυμίας.

*

ΛΑΘΟΣ: η αμαρτία του φιλήδονου Εαυτού.

Προσπαθώ να φανταστώ πως θα’ ταν μιαν αλάνθαστη ανθρωπότητα. Με ποιο τρόπο θα εγκιβωτίζονταν οι αξεδίψαστες ατομικότητες. Σε τι βαθμό η λύτρωση θα υπερκάλυπτε την ελάσσονα προδοσία.

*

Εάν η αιωνιότητα φορά το προσωπείο του στιγμιαίου- μπορώ, άραγε, να υποθέσω πως μαζί κερδίσαμε την Στιγμή; Το Αιώνιο;

*

Μια ματιά. Ένα βλεφάρισμα στο αιώνιο του αισθήματος.

Το τσιγάρο κομμένο στη μέση, να εξασφαλίσει την διχοτομημένη ασφυξία.

Κι άλλο βράδυ. Κι άλλη ανάσα.
Ομόκεντροι κύκλοι στο Περιέχον ενός ανικανοποίητου Εγώ.