Διαβιώ σε πέλαγος ανασφάλειας,
αναζητώ τις σταθερές μου εδώ και καιρό...

Εκτρέπομαι τακτικά,
μα δε ντρέπομαι που χαλάω τη μόστρα...

Αντέχω να υποφέρω τον καιρό,
αντέχω ν’ ανέχομαι όλον αυτόν τον συρφετό,
το όνειδος που με περιστοιχίζει,
τα λάθη που με ανατρέφουν...

Σώπασα...
Στο πλάτος της ημέρας είδα ξάφνου το βάθος,
ένιωσα την πιθανότητα της κατάδυσης στο κενό,
στο άγνωστο που περιμένει,
στην πιθανότητα που ζητάει κίνηση σφοδρή...

Έκλεψα...
Δανεικά χαμόγελα πολλών ειδών,
προσφορές πολυεπίπεδες θελκτικών κολάσεων,
κι εμπειρίες ξένες, φαιδρές...

Έσκουξα...
Μονάχος σα ψάρι χαμένο,
τυφλώθηκα από το μέγεθος
μιας αβάσταχτης φανταστικής πείνας,
από τις αλλεπάλληλες δοκιμές,
από το λαμπερό τίποτα...

Έφυγα...
Κρατώντας βατράχους από το λαιμό,
ανάμεσα σε κομμένες ουρές από σαύρες,
που κινούνται αυτόνομα,
μετατρέποντας τη σκόνη σε κάδρο
και το δρόμο σε ζωντανή πίστα ελιγμών...

Μάζεψα...
Την κραυγή απ’ τα μάτια σου,
για να τυλίξω τις στάχτες των ερώτων,
να πάρουν σχήμα, μη χαθούν,
για να μπορώ να βλέπω, ν’ αγγίζω και ν’ ακούω...