Αφιερωμένο
στον άγγελο που μέσα μου φύλαξα
στην ψυχή των κριμάτων.
Είχε χαμόγελο φτιαχτό
από πούδρα θανάσιμα λευκή
και στα χείλη κραγιόν
τη σκουριά των κερμάτων.

Στο μακιγιάζ το γοτθικό
είχε συνήθως κρυμμένα
έναν κρότο που σώπασε
ένα δάκρυ δειλό
ένα βλέμμα κενό
κι ένα φτερούγισμα που κόπασε

" Είσαι", της είπα, "ότι είχα,
ότι έχω κι ότι θα `χω"

"Υπήρξα", απάντησε, "μα δε θα υπάρχω"
και μ'απόγνωση περίμενε απάντηση.

Είν’ αργά τώρα πια, το ξέρω
κι όμως ξαφνικά χαμογελώ

"Υπήρξες κι όσο υπάρχω θα υπάρχεις,
όμορφή μου ανάμνηση".