Για τ’ άστρο αυτό που ανέτειλε
είναι η πορεία αιώνια
κι η λάμψη του, να φτάσει εδώ,
χιλιάδες θέλει χρόνια.

Ίσως να πάει πια καιρός
η αχτίδα του που εσβήσθη,
μα τούτη μόλις τη στιγμή
μας έχει εμάς φωτίσει.

Ήταν, σαν ζούσε, αόρατη
τώρα, που `χει πεθάνει,
η εικόνα του άφαντου αστεριού
στους ουρανούς εφάνη.

Έτσι, κι όταν ο πόθος μας
στο σκότος θα’ χει δύσει,
είδωλο αγάπης που `σβησε
θα μας ακολουθήσει.