Χθες μου τηλεφώνησαν

και μου το’ παν.

Πέθανε ο Χρήστος.

Από υπερβολική δόση.

Κοιμήθηκε στο τσίμπημα

της γλυκιάς του… «ηρωικής».

Παίζει να το σκηνοθέτησε

μόνος του, γιατί μαζί με τον

ωραίο κοιμώμενο βρέθηκε

κι ένα σημείωμα

με τις δύο τελευταίες του

εντολές.



Εντολή Πρώτη:

να τον θάψουν με

το μωβ φόρεμα, που φόρεσε

-πρώτη φορά- στην πίστα.

Εκείνο με τα στρας αστέρια∙

θυμάμαι που κάποια στιγμή πήγα

να το σχολιάσω κι εκείνος

με σταμάτησε απότομα-

«στάκα ποιητά μου», μου είπε,

«άσε με εμένα με την πούλια

και τον αυγερινό και κοίτα εσύ

να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα».

Έτσι ήταν ο Χρήστος. Απόλυτος

με ό,τι τον αφορούσε. Και δικαιωματικά.

Γιατί ήταν ο μόνος που ήξερε

-πραγματικά- τι του γινόταν.



Εντολή Δεύτερη:

(προς εμένα…)

τον επικήδειο να τον εκφωνήσει

ο Κωστής. Λιτή και κατηγορηματική

εντολή. Παιχνιδιάρικη, όπως πάντα,

όταν ήθελε να με φέρνει σε δύσκολη

θέση και να με βλέπει να γίνομαι

ένα παντζάρι που μαζεύεται- μαζεύεται

έως ότου να μη μείνει τίποτε άλλο

παρά ένα τόσο δα σποράκι.



Τελικά, ακολουθήσαμε πειθήνια

τις εντολές του. Δεν τολμήσαμε

ούτε τώρα –στην κηδεία- να του

αντισταθούμε. Με το που μπήκαμε

στην εκκλησία, ανοίξαμε το καπάκι

του φέρετρου, να λάμψουν τ’ αστέρια,

να δώσει η μεγάλη ντίβα την τελευταία

της παράσταση. Χειροκροτήματα και επευφημίες

συνόδεψαν την δοξολογία των αγγέλων κι

οι παππάδες δακρυσμένοι τραγούδησαν

το σουξέ της αγαπημένης μας Dark Queen:

Love is a battlefield…. Believe me… Believe me…



Κι όσο κι αν ντράπηκα

όσα κοκοράκια κι αν έκανε η φωνή μου.

Τον επικήδειο τον είπα. Απνευστί.



«Πέθανε εκείνος που δε φοβήθηκε

να υπάρξει. Ο ελεύθερος.

Εκείνος που στάθηκε στον λαιμό

της πιο ακραία φοβισμένης ανθρωπότητας

και δεν έπεσε υπέρ βωμών

κι εστιών».