Η μυστική εποχή προμαντευόταν

απ’ των βροχών την αγωνία στις νύχτες

απ’ το άλλαγμα των σύγνεφων στα ουράνια

τις λαφριές κυματένιες αυτές κούνιες

κι εγώ ήμουν πεθαμένος.



Μια πόλη κρεμαστή μες στον αέρα

ήταν η τελευταία μου εξορία

και με καλούσαν από γύρω

άλλου καιρού οι ευχάριστες γυναίκες

κι η μάνα μου, που `χε γενεί πιο νέα

το χέρι το γλυκό διαλέοντας ρόδα

μου έζωνε με τα πιο άσπρα το κεφάλι.



Έξω ήταν νύχτα

και τ’ άστρα ακολουθούσαν ορισμένους

άγνωστους δρόμους με χρυσές καμπύλες

και τα γύρω, που γίναν φευγαλέα

με σέρνανε σ’ απόκρυφες γωνίες

για να μου πουν για διάπλατα περβόλια

και για το νόημα της ζωής, μα εμένα

το τελευταίο χαμόγελο λυπούσε



γυναίκας δροσερής μες στ’ άνθη ξαπλωμένη.