Την αυγή το µαρτυρούνε οι κοίλες φωτιές
στα λειβάδια: Στα κρυφά, στα κρυφά
σφαγιάζονται οι προσευχές µας
οι µόνοι µας σύντροφοι τα δέντρα!
εκεί εγώ, εκεί, προκειμένου να κυλήσω
μέσα στην αιωνιότητα όπως ο ύπνος
των βρεφών, τον Θεό συχνά ονειρεύομαι
και νιώθω τα λόγια της λευκής υποµονής Του
Είμαι αυτός, μου λένε, που γυρίζοντας
τα χέρια του δεξιά κι αριστερά, δίνει,
παίρνει και ξαναδίνει το πιάτο του
στους ορώντες την κοιλάδα του θανάτου.
Τότε ευθύς καταλαβαίνω: Αν τέσσερα
μόλις χέρια την ίδια στιγμή άγγιζαν µία πέτρα
τον κόσμο ολάκερο θα μπορούσε αυτή να σηκώσει
κι έτσι γι’ αυτά τα χέρια μονάχος περιπλανιέμαι.
Τα χέρια, που µε τα δικά µου χέρια
την όψη του κόσμου την αμαρτωλή, µε τις έξι
κοφτερές γωνιές της, για πάντα θα σκεπάσουν.
Αχ, αν µόνο βρισκόταν κάποιος ποιητής
και στην πέτρα να χάραζε τις λέξεις
εν τη αγήρω μακαριότητι,
αν έστω ένα παιδί υπήρχε εδώ γύρω
ν’ αγγείλει τ’ ανθεστήρια των χρόνων της άμμου
δε θα χρειαζόμουν τίποτα απ’ όλα τούτα
Δε θα χρειαζόμουν και το τελευταίο χέρι
που θα µε δείξει, λέγοντας: "Αυτόν τον ήξερα,
ήτανε φίλος". δε θα χρειαζόμουν
τίποτα. Αυτή η γη θα ήτανε δική µου.