Περπατούσε μονάχος στου κόσμου την άκρη
ζητώντας τη φάτνη, το απόλυτο τι
στην προκούλα του χάρτη, στης Κίρκης το μάτι
που όλο και κάτι απαντάει στα γιατί

Βρίσκει κάτι φευγάτους, παράξενους γάτους
κομψούς και χορτάτους, με τρίχωμα γκρι
βουτηγμένους στη χλίδα, κατάρα του Μίδα
χωρίς καν ελπίδα για επιστροφή

Εχω μάθει, τους λέει, να μένω στο λίγο
μην τύχει και φύγω κι ακόμα ζητώ
αυτό που σας μοιάζει, μα εμένα τρομάζει
γι αυτό και την κάνω μακριά από δω

Εο, εο, αιώνας
όλους μας θέλει σε μια αγκαλιά
κι όποιος πετάει κατά μόνας
από τη κλούβα του στέλνει φιλιά

Σε μια πόλη της Δύσης, τη μέρα της κρίσης
και μην το ρωτήσεις, δεν ξέρει γιατί
βγάζει αλλόκοτους ήχους, μαυρίζει τους τοίχους
συνθήματα, στίχους πετάει στο χαρτί

Ψάχνω, γράφει, το νήμα, το πρώτο το βήμα
το αιώνιο θύμα να βρω να μου πει
πως αντέχει στη γούβα, στη μαύρη λακκούβα
να γλύφει τη φλούδα, χωρίς να ντραπεί

Εχω μάθει, τους λέει, πως κάνετε πλάτη
εσεις οι χορτάτοι, σε κόλπα χοντρά
η γκρίζα σας ράτσα την κάνει ταράτσα
κι οι άλλοι στη γούβα βουτάνε βαθειά