Δεν ξέρω αν η θάλασσα σε αγαπά
Θυμάμαι πως βύζαξες κάποτε τους βράχους
Αλλά η μνήμη σου ακινητεί
Γιατί δεν ήρθε τ’ άλογο
Δεν ήρθε τ’ άλογο
Που θα σ’ έφερνε κοντά στον ήλιο

Έτσι
Και των δυο μας η ζωή μοιάζει ψέμα
Σε αγκαλιάζω αλλά τρέμεις
Σαν μακριά να σκοτώνουν την ψυχή σου
Σε παίρνω μέσα στο τραγούδι μου
Και ξεκινώ για την πορεία και το ξεφάντωμα
Αλλά εσύ πετάς όπου δε φτάνει η φωνή μου
Μέσα στην αναπνοή του ανέμου
Η ζωή μας λουλουδιάζει και μαραίνεται
Λαβαίνει τα δώρα του κόσμου
Ενστερνίζεται εκείνες τις αχτίδες
Που του φωτός διαλαλούν την ανατολή
Αλλά και τη δύση.