Κάριμ, σαν πουλί χαμένο, στο τσιμέντο το βρεγμένο
νιώθω την ανάσα σου βαρειά
Κάριμ, στη ψυχή σου μπαίνω, εμιγκρέ σε περιμένω
στην Γεσθημανής τα δειλινά

Κάριμ, Κάριμ, μένω μόνος
στην σπηλιά που στάζει ο χρόνος
βρίσκω της πηγής τα μυστικά
Κάριμ, άστρο της ερήμου, κάστρο της Ανατολής μου
παίρνω τη ζωή στα σοβαρά

Ενας άνεμος ερήμου στην Ομόνοια
μια παρθένα σιωπή έξω απ’ τα όρια
γέρνει ο Κάριμ στον αγκώνα του κι η όαση
νάτην πλάι στης χαρτόκουτας τη κόλαση

Απ’ τα γκέτο της αρχαίας Αλεξάνδρειας
μεσ’ τα αμπάρια των εμπόρων της απάθειας
κι από κει στης Αθηνάς τα πεζοδρόμια
στα φανάρια η ζωή έξω απ’ τα όρια

Κάριμ, Κάριμ, μένω μόνος
στην σπηλιά που στάζει ο χρόνος
βρίσκω της πηγής τα μυστικά
Κάριμ, άστρο της ερήμου, κάστρο της Ανατολής μου
παίρνω τη ζωή στα σοβαρά

Κάνει ο νους του την απόγνωση, απόπειρα
παγιδεύεται η μνήμη του στα όνειρα
καβαλάρης μεσ’ τα μαύρα τρέχει στα βουνά
σαν της άμμου το ποτάμι φεύγει μακριά

Ξενιτεύομαι μαζί του σ’ ένα φως αργό
νύχτα κι η πόλη μοιάζει με την κιβωτό
πάνε χρόνια που σε βλέπω και θα σου το πω
αν ο Νώε ζούσε, τώρα θ’ άρχιζε από δω