Βραχύ, βραχύ, μακρόν - ή μάλλον όχι
μακρόν, βραχύ, βραχύ τι ποιητής αλήθεια
να μπερδεύω τους ανάπαιστους με τους δακτύλους
ορισμένως, το ηρωικό εξάμετρο δε μου ταιριάζει
μόλις ξεκινήσω με το πρώτο βήμα πέφτω και τσακίζομαι
και τι να πω για τ’ αναρίθμητα μελικά και χορικά
τις σαπφικές και τις πινδαρικές στροφές,
εδώ σηκώνω τα χέρια, παραιτούμαι.

Μα εγώ ξέρω ποια είναι κλίση μου
γνωρίζω αρκετά το φυσικό μου
ακούω τους φαρμακωμένους ίαμβους της Ιοκάστης
όταν πασχίζει να διασκεδάσει
τα τρομαγμένα όνειρα του Οιδίποδα
κι αυτόν τυφλό την ίδια μέρα κιόλας
να καταριέται τον Κιθαιρώνα που τον δέχτηκε
κι εκεί στη χλαλοή της μάχης
πίσω από την απειλητική όψη του Τειρεσία
βλέπω ξάφνου τα φλογισμένα βέλη του Καπανέα
να τρυπούν τα τείχη της Καδμείας
πέφτουν οι πύργοι της Καδμείας, σωριάζονται στο χώμα,

έπεσαν, δεν λογχίζουν πια τον ουρανό

κι απομένει μόνο να σκεπάζει τον ορίζοντα του τρόμου
και του ποιήματος
το παγωμένο πρόσωπο του Πολυνείκη
κι η Αντιγόνη σκέλεθρο να ραίνει με μια φούχτα χώμα
τα μαλλιά του

ενώ μες στις φωτιές και στους καπνούς σαν σπίθες
σβήνουν
και σαν πυροτεχνήματα ευτελή
δάκτυλοι και ανάπαιστοι, ίαμβοι και τροχαίοι
τα ινδάλματα και τα φαντάσματα των ποιητών.