Tο αυτί μου
αρπάζεται
από αναίτιους θορύβους
και στην καρδιά
φουσκώνει
το συναπάντημα
ενός γκρεμού

έλξη αντιλάλου
άδειο φορτίο
με ρουφά
και με γεμίζει
μια κάθοδος
όπως βυθίζονται
τα σύννεφα
στην πτώση
του νερού τους

μένω πρηνής
και ανερμήνευτος
και δοκιμάζω
αναδιπλώσεις
μέχρι ν’ αντέξω
ακίνδυνα
του ποιήματος
την αναχώρηση

στα μάτια των αλόγων
σαν τα καρφιά
σφηνώνονται
οι πεδιάδες
και της ταχύτητας
η πρόκληση
μετριέται μονάχα
στην έκταση
των πληγών.