Είχε λόγους που κοιτούσε μ’ αυτήν την επίμονη ματιά.
Θυρωρός και υπνοβάτης. Ξεχασμένος ποιητής.
Ολόκληρος πλανήτης από ιδέες και παντιέρες.
Ήταν εκεί. Πρίγκηπας και κλειδοκράτορας.
Εκεί, πλάι στους κάδους. Αυτοκράτορας και επαίτης.
Ατένιζε τις εποχές. Την άνοιξη και την άνοιξη. Τον άνθρακα και το χρυσάφι.
Τους παγετούς, Τα συντρίμμια. Τα μωρά, τα κουτάβια. Το βήμα, το κύμα.
Ορατός μόνο στα είδη που βαθαίνουν το χάσμα. Που βαθαίνουν την ένωση.
Τη χαραμάδα και την άγνοια. Τη γνώση και τη λύση.
Ήρεμος κι αλλόκοτος. Κάρφωνε σπαθιά στην καρδιά της πόλης.
Απροσάρμοστος και χαμαιλέων. Εκεί στη σπαρτιάτικη περιβολή του. Περιβόλι. Ζωντανός.
Ο, τι πιο ζωντανό εκεί, πλάι στη νεκρή φύση. Η άμπωτις κι ο πειρασμός.
Το φεύγω, το θέλω, το νιώθω
Το πονάω, το γελάω, το νιώθω
Το γυρνάω, το ξεχνάω, το νιώθω
Ήταν ο φύλακας, ήταν ο φύλακας
Ο φύλακας των σκουπιδιών

Μίλα καθαρά, μη μου τ’ αλλάζεις
μ’ όλα αυτά, τα αχ των τραγουδιών
κλειδώνουνε τα βλέφαρα στα μάτια των παιδιών
μα στ’ όνειρο τους ταξιδεύει ο φύλακας των σκουπιδιών
μα στη καρδιά τους βασιλεύει ο φύλακας των σκουπιδιών

Μίλα καθαρά, ποιος είν’ αυτός που στο όνειρο με βάζει
μίλα καθαρά, είδα πολλά μα ετούτος με τρομάζει
μίλα καθαρά, ποιος είναι αυτός που μέσα μου κοιτάζει