Περνάς και ονειρεύομαι αυτά που αιώνες είδες
αλήθεια ταξιδιάρικη στα μάτια των τρελών
κρυμμένη στου χαμόγελου τις πιο βαθιές ρυτίδες
στο δάκρυ, στην απόγνωση, στο ναι των εραστών

Γυμνή στο μαντεμένιο σου, στο πορφυρό ταξίδι
ελπίδα απροσάρμοστη, ελπίδα υστερική
βουτάς βαθειά στη κόλαση, μα εδώ είν’ το παιχνίδι
ασπρόμαυρο παράδεισος, ασπρόμαυρη ζωή

Σ’ έχω δει να γερνάς, να περνάς, να μου λες «νιώθω μόνη»
ζωγραφιά στο γυαλί, στο κελί, στο μυαλό μου απειλή
κι όμως είσαι αγάπη, αγάπη, αγάπη που λειώνει
όταν όλα τριγύρω μου δίνουν του «Ιούδα φιλί»

Και να που τα θαλασσινά, τα μάτια σου με τρώνε
και μέσα σου με θάβουνε, και με ξαναγεννούν
σαν ναύτη στο κατάστρωμα, στα πλοία του Λεόνε
τις νύχτες που απ’ το Πέραμα τα βλέπω να περνούν

Σ’ έχω δει σαν βεντάλια οκνή, στο καμίνι της πόλης
διαμαντένιο κολιέ στο κορμί μου να θες να κρυφτείς
μια να λες σ’ αγαπώ, κι άλλη μια στο κενό να με σπρώχνεις
έτσι μόνο να πεις «τελευταία εσύ θα χαθεί»