Περιμένω κλεισμένος στο κενό, στο κελάρι του χρόνου
κι ο ζωγράφος του κόσμου ξυλοπάπουτσα πια μου φοράει
να ψηλώσω, να δω το φεγγάρι στο τέρμα του δρόμου
στο δικό σου το βλέμμα, σαν τρενάκι με φως να περνάει

Το κλειδί της αγάπης, το γαλάζιο σου σώμα κλειδώνει
μηχανή ξεχασμένη στο πατάρι, ρυθμό μου γεννάει
έν’ ανάλαφρο τέμπο κι αεράκι στη νύχτα απλώνει
στη φτερούγα σου πάνω κατακόκκινη στάμπα κυλάει

Νύχτα μου αδάφανη, νύχτα μου αβάσταχτη
η απουσία με τρομάζει
έλα φωσφόρισε τους δρόμους φώτισε
η απουσία της μ’ αδειάζει

Ποιος χορός ποια γκριμάτσα, ποια υπόσχεση, κύκλους χαράζει
γύρω απ την πολυθρόνα με το νου διπλωμένο στα δυο
είναι τόση η αγάπη, που το μαύρο της πόλης τρομάζει
έλα μέσα στο βλέμμα μου να γίνεις το φως που ζητώ