Από μικρό κορίτσι
δάκρυ το στήθος μου έβραζε
και πεθαμένο αίμα
και το μυαλό μου γέμιζε
δέντρα και κρεμασμένους

η μάνα μου έλεγε
πως φταίει τ’ όνομά μου:
λιγάκι μόνο διέφερε
της σκοτεινής Εκάτης
ήτανε λάθος τ’ όνομα
γι’ αυτό και με φωνάζανε
φρέσκο κλαρί δροσάτο αγέρι
και ευωδιά των κάμπων

για χρόνια ανήκουστη
είχα ξεχάσει πώς με λένε
μα ένα πρωί όταν σηκώθηκα
υπήρχα πια εν μέρει
κι ο εαυτός μου κραύγαζε
ποια είσαι ποια είσαι
τότε σαν μαγεμένη
στα σωθικά μου απάντησα
είμαι η Εκάβη
η Εκάβη
του εαυτού μου θήραμα
των χθόνιων εργάτης
κρυφτό η μοίρα μου
αγγείο συντριμμένο
είμαι η Εκάβη

και η θεά ανέβηκε
θαρρώντας πως την κάλεσα
διαλεκτή μου εσύ μου είπε
το γράμμα δε σε σώσει
εγώ τη λέξη σου περίμενα
το όλον που σε αρπάζει

κι έτσι η Τροία πάρθηκε
καθώς τα δόντια της θεάς
τρυπούσαν τρελαμένα
τα τείχη και τα σπίτια μας

τη μέρα εκείνη
έβρεχε μάγια.