Αν με ρωτούσαν
"και τι έχεις να μας πεις
τώρα που τα μάτια αλέθουν
κούφιο ύπνο, ασβέστη και χαλάζι
τώρα που το αύριο μοιάζει με ζευγάρι παπουτσιών,
παρατημένο σε άκρη πεζοδρομίου
γεμάτο κέρματα για ν’ αγοράσει πόδια
τώρα που μεσήλικα εγγόνια
αγουροξυπνημενων κόσμων
φτιάχνουν σεισαχθειες κι αναχωρούν
τώρα που στα πνευμόνια της γης
θερίζει και λυσσομανά
η ανάγκη για ανάστροφα πηγάδια;"

θα έλεγα
"πιστεύω σε φόρεμα κόκκινο
προς χάριν χορού ή
σε ψαρέματος καλάμι
προς χάριν αστεϊσμών ή
σε αναμμένο τζάκι
προς χάριν παραμυθιών.
Έχετε πίστη.
Δε γεννιόμαστε.
Φυτρώνουμε!"
Μα ποτέ δε με ρώτησαν.