Εκείνος που καταβάλλει τον περισσότερο μόχθο
Ο αλαργινός δουλευτής που απομακρύνεται
Από τα τραγούδια και τα πιοτά
Από την αύρα και το κύμα μιας καρδιάς
Που αναπαύεται

Μερώνει τον τόπο
Ευλαβικά χώνεται στον τάφο
Και λησμονά την ανθισμένη νεότητα
Τους πύργους που με συνέχεια έφτιαχνε
Παιδί και άντρας

Την αρμονία δεν ένιωσε μες στην αφή
Ποια λυσσαλέα χαρά λοιπόν τον τρέφει.